Over Old Delhi, de Maharadja en Indian Cooking

De vrijdagochtend start met een ontbijt in onze nieuwe hotel. Ook hier geldt afkicken, want het buffet is stukken minder en is de ontbijtzaal in een best groot hotel zo klein dat we naar het naastgelegen Indiaas restaurant worden gedirigeerd. We eten minimaal en om 10u staat de auto voor (een Tempo Traveller; een in India wereldberoemd busjes; met achterin 9 zitplaatsen. Heel comfortabel, alleen op de voorruit staat heel groot TOURIST wat iig veel bekijks trekt, want die zijn er dus niet zo veel in Delhi). We rijden in een half uurtje naar Old Delhi. Waar New -waar ook ons hotel is- nog breed is opgezet en wat groen heeft, is Old smal, grauw en oud. Onze gids staat de wachten aan de ingang van de grote Fatehpuri moskee, waar meer dan 25.000 gelovigen tegelijk richting Mekka (hier dus naar het westen!) kunnen bidden. Een ritueel die zich deze dag een aantal keren gaat herhalen “schoenen uit” start. We gaan naar binnen en zien vooral dat, zeker vergeleken met katholieke kerken, het heel sober is, ontdaan van pracht en praal. Net als in de kerk weleer, zijn ook hier de beste plaatsen voor de royalty en de notabelen, die kunnen vooraan en overdekt bidden. Als we over de muur lopen zien we beneden de Old Delhi straten. Het is een ware mierenhoop in smalle gangen… Het is gaan regenen, dus dat drukt wel de pret enigszins. Een zege voor Indiërs in stoffige en warme gebieden, maar minder voor de bezienswaardige toerist. De grote toren (120 treden!) wordt ook beklommen om rondom Delhi te kunnen kijken. Gelukkig voor de vastigheden van deze reis, gaan we ook nog een paar keer met locals op de foto. Zouden we nu ook op enkele schoorstenen komen te staan?

Na de moskee, beginnen we aan een even spannend als indrukwekkend avontuur. Door de smalle straten van Old Delhi, langs honderden shops (wat hier betekent dat je heel veel waar in een paar vierkante meter stalt en er voor gaat zitten) en door een enigszins beblubberde weg. Het is het tegenovergestelde van flaneren, want de 5m brede straat is ook nog het terrein van brommerriksja’s en fietsers, waarbij het een aantasting van het eergevoel is om af te remmen. Zigzaggen is the Indian way! Onderweg gaan we nog naar een verborgen Jaïn tempel (een van de Hindu-stromingen), waarbij onze donatie van 100 ruppees met een officieel ondertekende nota wordt bekrachtigd. Als de straat weer breder wordt, waar ook auto’s kunnen rijden, gaan we naar een Sikh tempel. Naast schoenen uit, dit keer ook handenwassen en een soort ‘hoofddoekje’ op (ook de mannen). Prachtige mantramuziek met zang horen we binnen en we snappen dat je devoot hiervan kunt geraken! Achter de tempel bevindt zich de Sikh-keuken. Hier mag iedereen gratis (!) eten en we nemen letterlijk een kijkje in de keuken. Dat het groots is, moet wel, want er komen meer dan 10.000 mensen dagelijks eten. Alles wordt gerund door vrijwilligers, het is naastenliefde in optima forma.

We gaan terug naar het beginpunt met de fietsriksja en gaan door het drukke verkeer, waaronder een stuk door de smalle straatjes. Dat is een ware belevenis en tien minuten later zijn we bij de Tempo Traveller. De chauffeur vindt ons maar rare toeristen; gaan we in zo’n fietsding zitten terwijl de beschikking hebben over zijn bus… In de auto wordt de ‘schade’ opgenomen, want drie van onze vijf hadden besloten tot het dragen van witte broeken. Ook Sandra’s nieuwste totally white sneakers zijn bezoedeld. Het volgende avontuur is er ook meteen. De driver, zijn assistent en de gids weten niets van het middagprogramma. Dus we overleggen druk, want wij hebben in ons programma staan dat we gaan lunchen in Veda, het beroemde vega restaurant van Delhi. Na wat heen en weergebel, bestudering van ons programma en de bijbehorende voucher voor het restaurant zetten we koers voor Veda. Die verwachten ons gelukkig wel al zijn we voor de lunch wat laat (ca 15u00). We eten een keur van overheerlijke appetizers, zelfs wat exotisch voor de Indiase keuken (zoals spinazieblad in beslag gefrituurd met mintsaus) en ruim een uur laten gaan we met volle magen weer op pad. De driver wil volgens ons graag naar huis, want hij zegt ‘to the hotel’? en wij zeggen “nee, we hebben middagprogramma in New Delhi”. Hij probeert het nog 1x door te zeggen dat alle monumenten dichtgaan om 16u. We vragen hem er toch maar langs te gaan en een kwartier later zijn we bij de Humayuns Tomb, die als voorbeeld diende voor de latere Taj Mahal, en die tot 7u open is ;-)

Het is een prachtige tombe in een hele grote brede tuin, met vele sub-tombes (elk al heel groot op zich). Het is weer gaan regenen, dus we blijven er maar een uurtje. Via het presidentiele paleis en het parlement gaan we weer richting hotel. Ons geplande bezoekje aan mooi restaurant in de stad, besluiten we maar af te blazen, mede gezien door nog gevulde magen. We eten weer in het hotel, relatief simpel, maar erg lekker… Weer op tijd (ca 10u) gaan we slapen; zo’n indrukvolle dag is vermoeiend voor de Europees-rustige burger!

De volgende ochtend -we zijn al op de zaterdag van onze trip- gaan we na het ontbijt uitchecken. Om 10u vertrekken we naar het Delhi vliegveld voor onze vlucht naar Jodhpur. De check in verloopt chaotisch. Wij komen met 4 in rij 9 en Suze moet in rij 10 in haar eentje. Via de check in balie (sorry, sir), naar supervisor (we arrange it, sir), naar gate (we’ll change it, sir) en in vliegtuig blijkt de reden van het gedoe: kinderen onder 12 jaar mogen niet in deze rij van de nooduitgang. De vliegtuigbemanning is zo vriendelijk mensen te vinden die met Suze en Frido willen ruilen. 50minuten vliegen en we zijn in Jodphur; een vliegveld zo klein dat er tijd zat is om op de landingsbaan te keren en terug te taxieën, zonder bang te zijn voor een volgend vliegtuig. Moet je op Schiphol niet proberen…

We worden vlot opgehaald door nieuwe driver, assistent en man van het reisbureau. Deze driver en assistent zijn de komende twee weken bij ons. We worden vriendelijk welkom geheten en zijn binnen 10minuten in ons hotel, Ratan Vilas, een groot landhuis dat in 1920 door de Maharadja is gebouwd en sinds 2000 tot 14-kamer hotel is omgebouwd. De nazaat van de Marahadja woont er ook nog. Het is een oase van rust met groene tuin, binnenplaatsen en zwembad, en net genoeg weg van de weg om niet getoeter te horen. We hebben anderhalf uur rustig aan want om half 5 worden we in de stad verwacht. Het begint met een stadswandeling, die alhoewel kleiner op de vierkante meter net zo hectisch is als Mumbai of Dehli. We komen ook in het warenhuis van een stoffenproducent, die in zijn fabriek ook de Kashmirs maakt voor Kenzo, Valentino, Miu miu, en nog een keur van designers. Om zijn faam kracht bij te zetten, krijgen we snapshots uit bekende bladen en zien in zijn huis onder meer Brad Pitt, Richard Gere, Elizabeth Hurley en een rijtje designers, plus zelfs een artikel in KLM’s magazine dat eindigt met ‘koop een pashmina en u heeft u ticket er al uit’… We kopen een echte Hermès plaid van 2.80x2.50. We krijgen onder meer bewijs dat t echt is door er water over te gooien en dat door het haar (van de geitensik!) niet er in trekt, maar er op blijft liggen.

De volgende stop is cooking class. Tot ieders verbazing is dat niet in een restaurantkeuken oid, maar in een klein keukentje bij locals. We krijgen van een supervriendelijke dame les. We maken eerst een echte masala chai tea, dan tezamen met heel veel groenten en fruit een biryani rice, een fruitraita, een paneer curry (indiase kaas), maken Indiaas brood en tot slot hét nagerecht van India, de lassi. Daar gaat een paar gram saffraan doorheen (zelfs in India 35 gram voor €25!), waardoor het een prachtige gele kleur krijgt. Het is een heerlijke avond, we koken en eten vier uur lang en voordat we weggaan, gaan we met het gezin op de foto. Dat was veel leuker dan een kookles in een restaurant! En wederom tik ik: moe maar voldaan gingen we naar bed, niet alvorens Sandra en Frido een Kingfisher dronken op het terras.

De volgende ochtend hebben we een primeur: de zon schijnt en meteen goed. Makkelijk haalt het in dit deel van Rajahstan de 40 graden (record deze zomer 49,5). Na een ontbijt gaan we naar wederom een schitterende graftombe. OF4: Indiers betalen veel minder entree dan buitenlanders. Tot wel 17x minder! Hier is het maar maal 2. En OF5: je betaalt ook entree voor je fototoestel, met bijbehorend entreeticket én stempel bij de ingang. Na de tombe gaan we naar het imposante fort uit de zestiende eeuw. Zeg maar Efteling’s Fata morgana meets Leeds Castle. Het fort is zeer groot en met veel hoogteverschil. We lopen gedwee door gangen, pleinen en kamers. Gedwee vooral door de temperatuur. De waterfles is onze beste vriend!

We zijn om twee uur terug in het hotel en kunnen nog net even lunchen. Daarna is het zwembadtijd! Geholpen door de temperatuur is het water extra goddelijk. En weer eens de mogelijkheid om andere toeristen te zien, want die kom je nauwelijks tegen (behalve aan het zwembad). Terwijl de één hangt, leest de ander, zwemt weer een tweetal anderen en de vijfde… die blogt!