In en op de Jeep

Okay, het is nu vier dagen geleden, dus nog wel vers, maar er kan inmiddels over gepraat worden: vrijdag jl heeft Frido’s telefoon het begeven. Niet in het verkeer gesneuveld, niet gevallen in de Ganges of het toilet en ook niet gestolen. Gewoon uitgevallen om niet meer aan te gaan. En dat valt niet mee voor iemand die online als levenswijze heeft zoals de Hindu staat tot de Visnhu….

En voordat we verdergaan over onze belevenissen, eerst maar een beschouwing over vrouwen- en mannenberoepen. Dat is soms tegenovergesteld als bij ons in het westen. We hadden al verteld dat bij de kledingzaken (ook voor vrouwen) louter mannen staan. Maar ook in het hotel: de kamermeisjes zijn zonder uitzondering kamerjongens. En het bedienend personeel bij ons nog fifty-fifty, hier louter heren. Echter, bij het werk aan de weg zie je hier alleen maar vrouwen. Bij VanAnaarB hebben we nooit een dame in geel hesje gezien op de A12. En bij het hotel in Rohet werd een stukje aangebouwd (tis hier laagseizoen), liepen de dames met stenen en cement op hun hoofd naar de mannelijke metselaars (dat laatste is gelukkig hetzelfde…).

Maar goed, op maandagochtend was het tijd om ons Heritage hotel in Jodhpur te verlaten en een uurtje naar Rohet te rijden. Hier blijven we één nacht in het volgende heritage hotel. Ook deze was ooit het woonhuis van de Maharadja; ja ze hebben heel wat lokale royalty’s hier gehad. We zijn er dan ook al vroeg en ze hebben gelukkig ook op ons gerekend dit tijdstip. We kunnen gelijk de kamers op. Het is even na elven en pas om 17u hebben we een activiteit, dus hangen, internetten en zwemmen kan beginnen. We hebben twee mooie, karakteristieke kamers, onder meer met een douche met over de volle lengte een raam. Dat kijkt uit over een meertje dus dat is nog eens fijn douchen! De kamers hebben buiten een overdekt gedeelte met een drietal gezamenlijk zitjes (met ventilator erboven, geen luxe…), dus we kunnen mooi daar zitten. Suze trekt ook nog een baantje, terwijl mama en papa lezen in een ligstoel.

Om 17u meldden we ons bij de ingang: we gaan op jeepsafari. Vier mensen kunnen achterop en Frido zit naast de chauffeur. Eerste stop zijn een kudde antilopen. De gids legt uit hoe zo’n kudde leeft. De mannetjes worden na vijf jaar zwart en de vrouwtjes en jonge mannen zijn bruin. Omdat er geen natuurlijke vijanden zijn, nemen de aantallen fors toe. Na de hinden gaan we naar een Bishnoi stam, een stroming binnen de hindu. Bishnoi komt van Bish (twintig) en noi (negen) en dat is het aantal van hun principes. Veel van deze leefregels zijn gebaseerd op één zijn met de natuur. Zo is het verboden om een boom te kappen, alleen met dood hout mag je je vuur stoken of je dak van je hutje maken. En net als veel hindu zijn ze ook strikt vega. We worden ontvangen door de dorpsoudste. Deze man, grijze baard, witte tulband, is 78 jaar en de krasse knar lacht vriendelijk. Het dorp bestaat uit hem en zijn vrouw, hun vier zonen met schoondochters en 14 kleinkinderen. Zijn twee dochters zijn getrouwd met andere Bishnoiers en wonen dus in een andere stam. Ze zijn volledig zelfvoorzienend en verkopen zelfs nog wat melk en groenten die ze verbouwen.
De volgende stam zijn de Brahamen, de hoogste kaste binnen de Hindu. Dat dorp is een stuk moderner, 100 gezinnen, elektriciteit, stevige, stenen huizen. Hier wonen we een opiumceremonie bij. Thee maken in een filter van kameelhuid (!) en dat moet je drie teugen drinken uit de rechterhand van de buurman (!). We zijn blij dat we niet mee hoeven doen. Ook de traditionele sigaret erna (een soort te heet gewassen, bruine joint) kunnen we overslaan. De terugreis door de plattelanden van West-Rajasthan vordert gestaag, maar ook hobbelig, Tel daar bij op de drukkende warmte en bij terugkomst haalt de misselijke Frido net het toilet.

De avond, besluiten we simpel te eten, voor onze kamers in de eigen banken en fauteuils. Frido houdt het snel voor gezien en ligt voor het eerst als eerst. De dames eten rustig verder en zien het onweer opkomen en de striemende regen erna. Gelukkig is ons terras overdekt!

Na een rustige nacht (alleen maken de lokale pauwen ons af en toe wakker met hun getetter), gaan we op ons gemak ontbijten. Thee en toast zijn onze nieuwe ochtendvrienden. We vertrekken even na tienen via de tempel van Ranukpur naar het in de provincie zuiderlijk gelegen Udaipur. Rond enen zijn we bij de tempels. De eerste 70km ging nog op snelweg maar de laatste 45km ging door de binnenwegen. Dat is een belevenis op zich. In zeer groen, glooiend landschap, waar je kuddes schapen of koeien tegen kan komen, danwel mensen lopend langs de weg. Een paar keer passeren we dorpjes en bij één staan we wel een kwartier voor de slagbomen (wij klagen niet meer bij Zoetermeer-Oost).

De tempel is gebouwd ruim 500 jaar geleden toen een Jaïn volgeling (grote Hindu stroming, van de soms kaalgeschoren heren, met oranje shawls en stip tussen hun ogen…) in een droom de opdracht kreeg deze enorme tempel te bouwen. Het bestaat uit 1.444 marmeren zuilen, allemaal anders gebeiteld. Het is zeer indrukwekkend, onder meer door de ligging in een groene oase en de aanwezige apen. Tegen drie uur gaan we vlakbij lunchen in een soort jungle-center parcs; mooie huisjes verspreid in de bossen. Heb je bij ons bij de lunch nog wel eens een opdringerige mus, hier zijn dat de eekhoorns die nog niet die rijst van je bord eten…

Om 16u vervolgen we onze weg naar Udaipur, nog 90km te gaan, de eerste 30 slingerig door de bergen (met veel zwarthoofd makaken brutaal langs de weg), daarna wat vlakker. Op weg naar Trident hotel, de vijfde van de negen plekken waar we zullen zijn. De helft van de reis (morgen) komt in zicht…