Bye Bye Mumbye

In eerste instantie heette deze blogbijdrage “Mumbai Mash”, want in de nacht van dinsdag op woensdag werd Sandra ziek. Een klassieke buikloop-misselijkheidsaandoening. We hebben in de ochtend thee aangerukt, toast en yoghurt, maar dat was geen succes. Frido en de kids zijn toen gevieren gaan ontbijten, alvorens onze Ganesh af te bellen. Eenmaal terug sliep Sandra weer en is de rest een rondje gaan lopen. De buurt van het hotel (3min van het vliegveld) is geen toeristenoase dus snel duiken we het derde en nog niet bezochte hotel (Hyatt) in. We bestellen iced coffee (is gewoon koude koffie en niet iets verrukkelijks als bij de DE), smoothie en gewone koffie. Als we rond kwart over een terug zijn, meldt Sandra dat ze zich toch heeft aangekleed en ik bel Ganesh of hij de middag ook nog kan. Hij is er binnen een half uur, zegt ie. We zijn al wat Indiase toestanden gewend, maar zelfs de 1u15 te laat is toch zelfs voor lokale standaarden rijkelijk overdreven. En inmiddels is het bij Vera ook gaan rommelen in de maagstreek…

We gaan richting de grootste shopping mall van Mumbai, Oberoi Mall. Ons Zoetermeers Stadshart is een rijker en gevarieerder winkelgebied dan dit. We houden het anderhalf uur uit, vooral omdat hoofddoel 1 -een typische Indiase jurk voor de dames- daar maar moeilijk te vinden is. We vragen bij het wegrijden Ganesh om hulp en hij rijdt meteen naar Paaneri (nee, niet penarie) en we komen in een Indiase-jurken-hemel van 5 verdiepingen. We beginnen met Suze en vakkundig gooien de verkopers het waar op de toonbank (opmerkelijk feit 1 (OF1) : alleen maar mannen verkopen hier en OF2: wel 14 man achter een toonbank van een paar vierkante meter). Uit de enorme keuze hebben we snel de perfecte roze voor haar. Voor Pranoti is het een stuk lastiger, na 52 voorbeelden (uitgepakt en ook weer zeer vlot ingepakt), besluiten we dat t niet haar dag is. Op naar een andere verdieping voor de twee grootste dames. Vera is het snel zat (lijkt op haar vader) en vindt na een jurk of 7 het al tijd voor de conclusie dat ‘ze haar smaak niet hebben’… Sandra heeft wel snel raak.
Dan schiet het in Vera’s hoofd dat die aubergine-goud-achtige (1 vd Pranoti’s 52) haar wel leuk zal staan en warempel: we hebben een derde aankoop! De verkoper die het Engels het meest onder de knie heeft, tovert plots nog een setje blouses onder de toonbank vandaan (OF3: een persoonlijke inschatting, is dat ze in de winkel zo’n 300.000 items hadden; Frido had toch genoeg tijd andere, nutteloze dingen te doen…). Deze verkoper kan het niet verkroppen dat Pranoti niets heeft en we treffen heel mooi blauw-witte blouse. Omdat deze iets moet worden ingenomen, evenals die van Sandra, gaan die twee stukken naar het er achter liggende naaiatelier onder een geruststellende ‘maximaal 5 minuten’. Het worden er 25, maar het blijft een wonderlijke service (en nog gratis ook). We betalen, maken Ganesh wakker en zijn 20 minuten later (eindelijk) weer in het hotel.
We eten wat beneden, maar dan gaat toch eerst het licht uit bij Vera tijdens het voorgerecht (we bestellen het hoofdgerecht voor haar succesvol af) en Sandra, die alleen soep had besteld, haalt dat einde ook niet. Gedrieën blijven we over. Deels uit compassie en deels vanwege een rustige avond mogen we gratis van het dessertbuffet gebruik maken. We aanvaarden de zoete toegift met veel genoegen.

De nacht valt en deze nacht is het raak voor Vera. En dus met twee slappe dames gaan we toch maar gevijven wat ontbijten. Tussen de zakenlui waren we de vier ochtenden een opvallende (en blanke) verschijning in de ontbijtzaal tevens restaurant. We krijgen dan ook een prachtig opgemaakt bord met een in chocolade beschreven dankzegging en moeten met de staf én kok op de foto (ook voor hen). Ze wensen ons toe dat we weer terugkomen en nu sneller dan tien jaar.

Om 11u gaan we richting vliegveld en de check in gaat heel vlot. We hebben zowaar 5 plekken naast elkaar! Bij de douane splitsen de mannen zich van de vrouwen en komen we in de meest chaotische controle ooit. We moeten er maar een beetje om lachen, oa omdat we toch tijd zat hebben. Een uur hangen later kunnen we boarden en een hobbelige vlucht van 1u40 naar Delhi gaat vlot voorbij. We zijn snel bij onze vervoer naar het hotel en na ruim een uur (ook hier is het druk!) zijn we in The Metropolitan. Het wordt even afkicken (van 102 m2 suite naar een gewone kamer), maar de ergste onrust komt van de internetprijzen (moet je in elk hotel voor betalen en veel ook). Deze zijn hier buitensporig: €38 voor ons tezamen per dag! De Bosniër in Frido zet zijn stekels op en vraagt om de manager. Uiteindelijk is 50% korting de bodem en dat moet dan maar… Tieners zonder internet is als een Indiër zonder toeter… (plus de volgers van dit blog hebben ook rechten!).

We eten vroeg (half 7) en dat smaakt ons uitstekend. Vera eet al weer wat normaal en Sandra houdt het bij soep. Om 20u zijn we op de kamer en liggen vier van vijf om half negen op bed… Want morgen wacht een drukke dag: de hele dag met een gids op stap door Old en New Delhi! Daar kunnen we geen slappe lichamen bij gebruiken!
(en zo'n vroege bedgang geeft Frido de tijd het blog tot het heden real time te vervaardigen...)