Mumbai Part Two

Ook de tweede ochtend in Mumbai deden we lekker sloom, het is per slot van rekening vakantie! Dus haasten om een beetje op tijd aan de ontbijttafel te zitten hoort daar ook bij… Aan het begin van de middag gaan we toch maar in de benen. Je komt immers niet zeer regelmatig hier. We proberen een auto te regelen (een coolcab, niveau vier in de hiërarchie van het lokale vervoer, na de fietsriksja, de brommerriksja en de gewone, aircoloze cab). Deze zijn er vooral in 1 maat en lang in het verkeer zitten met vier op de achterbank is niet heel aanlokkelijk.
Dus we kiezen voor Uber, waar je gewoon de UberSUV kan aanklikken. Wat een magie is dat toch! Je ziet meteen de dichtstbijzijnde (op 4min) en de driver, Ganesh, heeft 4,5 sterren uit 5. Best goed dus. Als je op hem klikt zie je letterlijk zn autootje op de Google maps deze kant opkomen. (Inmiddels heb je dan ook een prijsindicatie)…

Ganesh blijkt een vriendelijke man en, anders dan onze bestuurder van gisteren, spraakzaam en rijdt minder jakkerig. Hij vertelt dat ie uit het zuiden komt (Chennai) en nu in Dharavi woont; de grote sloppenwijk van Mumbai. Omdat de chauffeur met Uber niet mag wachten, en we dat toch graag willen, zetten we Uber meteen uit en spreken een prijs af voor de rest van de dag. Onze route heeft vandaag twee doelen: (1) Ghatkopar en (2) Nariman Point.

We starten in de deelwijk Pant Nagar (van Ghatkopar), om precies te zijn bij het lokale politiestation. Dat is de plek waar Pranoti november 2005 naar toe is gebracht, toen ze is gevonden. Als we er voor staan, rond te kijken en af en toe een foto te maken, wenkt al gauw de hoogste in rang ons (die zit hier niet in het grootste kamer, maar gewoon voor de deur, onder een afdak). In telegramstijl vertellen we de geschiedenis en ze knikken geïnteresseerd. Na een paar Namaste’s vervolgen we onze route naar het kantoor van Dr Datta Samant, een befaamde vakbondsleider, die in 1981 een jaar lang de kledingindustrie in Mumbai lam legde en ruim 200.000 mensen in staking kreeg (voor de geïnteresseerden zie https://en.wikipedia.org/wiki/Dutta_Samant). Vakbondsman zijn is hier anders dan in NL. Hij bleek in 1997 te zijn vermoord, maar de organisatie staat nog.

Als we bij het gebouw uitstappen en rondlopen, gebeurt hier hetzelfde als bij de politie: we moeten naar binnen en worden meteen bij de huidige President van de vakbond in zijn kantoor geloodst, als ware we de eerste de beste delegatie van de FNV. Fotoboeken worden opgedoken en we krijgen van de huidige man een bevlogen verhaal (dat hij vakbondsman is, blijkt onder meer dat zijn stem minimaal 20 decibellen te hard staat). Frido vertelt iets over het belang van vakbonden in NL, onder meer bij de pensioenen, en deze adhesie kan op veel enthousiasme rekenen bij het lokale gehoor. Om het niet in een workshop te laten vervallen, zeggen We won’t take any more of your precious time en verlaten met veel Thank you’s het gebouw.
We besluiten in deze wijk nog een stukje te lopen, terwijl Ganesh geduldig wacht. We zijn meteen de meest lokale bezienswaardigheid, alsof de eerste westerlingen voet in deze wijk zetten. Sandra maakt veel foto’s, maar wij staan op minimaal even veel mobieltjes… Fietsers stoppen en vragen wat we er doen. Maar alles gaat even vriendelijk.

Hierna gaan we met de auto naar Nariman Point, het centrum van Mumbai, helemaal in het zuiden van het schiereiland. We gaan naar de Gateway of India, de grote Arc die gemaakt is om in 1911 de koningin van Engeland te verwelkomen (een paar slingers en vlaggen waren kennelijk niet voldoende…). Omdat ze hem vanaf zee moest zien liggen, is hij aan de rand van kade gemaakt. Anders dan tien jaar geleden, is er nu veel politie en zijn grote delen met hekken afgezet. Maar wat niet is veranderd, is de behoefte om met ons op de foto te gaan. Mensen spreken je aan en willen op met je op de foto. Blanke toeristen zijn hier uberhaupt een zeer grote uitzondering. Van de honderden mensen rond de Gate zien we er hooguit nog 2 of 3.

Na de Gate gaan we bij het vlakbij gelegen Taj Mahal hotel thee drinken (@Jos&Clasien: idd deze!). Dat hoort als je hier bent, een zeer statig hotel, heel groot en vanuit de Sea Lounge kan je én thee drinken én naar de zee en Arc kijken. Met navenante prijzen, want thee begint bij €7 pp, maar dan heb je ook een heerlijk kannetje in fijn porselein.  Rond kwart over zes gaan we weer terug. Ganesh kiest voor de zeeroute, een beetje om, maar prachtig langs de westkant van het schiereiland omhoog, met veel zicht op de kustlijn. Onder andere over een prachtige brug van 5km over de baai, een soort uitgestrekte Erasmusbrug. De tol van 60 rupee (80ct) is lokaal prijzig, maar daar kan je bv in Frankrijk net 2km autoroute van rijden.

Tegen half acht zijn we terug en gaan we eten in het hotel naast de onze: het ITC. Zoals vaker bij te veel keuze (5 restaurants lokken ons), eindigen we in de brasserie voor een breed assortiment: de een eet pizza, de ander een burger en de derde eet gnocchi. Vooral de locatie, midden in het prachtige atrium van het hotel, doet ons heerlijk zitten. Rond half tien zijn we terug en zakken we moe maar voldaan op onze bank. Op weg naar morgen, de laatste volle dag in Mumbai.