Magic Mumbai Moments

Zondagochtend, tegen 12u, stegen we op en achteneenhalf uur later landden we op het vliegveld van Mumbai, lokale tijd half twaalf 's avonds. We waren benieuwd of tien jaar na dato er grote verschillen zouden zijn. Het vliegveld was in ieder geval een stuk mooier; terwijl het indertijd een oude meuk was, blonk nu alles. 'Gelukkig' was de Indiase bureaucratie onveranderd. Ondanks onze eVisa, is het een uitdaging door de douane te komen. Lange rijen, waarvan de man achter het loket plots opstapt en vertrekt. Chaotische, langdurige behandeling, met een gemiddelde behandeltijd van 4 minuten pp (er was tijd genoeg onderzoek te doen). Ruim een uur later vonden we onze koffers, en buiten de mannen met ons naambordje. Op Indiase drukdoende wijze werden we in de auto ingeladen en gelukkig is ons hotel maar 5min rijden. Na de check in waren we rond half 2 op onze (connected) kamers, waarvan één een grote huiskamer heeft. Ons eerste Indiase slaapje kan beginnen!

Laat naar bed, is laat op. Half tien moesten we er echt uit, want het ontbijt is tot half elf. Omdat we in hetzelfde hotel zitten, is het een ​trip down memory lane​. Het ruime-keuze-buffet laat ons weer lekker Indiaas eten in de ochtend, gecombineerd met live-cooking van design your own omelet. 
Om twee uur moeten we richting Bal Anand, dus voordat we nog een paar uur op onze kamer chillen, regelen we vervoer. De officiele Hilton-limo kost heen en terug 85 euro, maar iemand kent altijd iemand met een grote auto die voor de helft t ook doet en dan daar gewoon op ons wacht. De Nederlander​ in ons kiest voor de vriend van de vriend ;-)

Vanzelfsprekend is hij te laat (30min), maar we hebben al lang besloten deze trip the Indian Way te leven, dus dat hoort. Dan stortten we ons om half drie in het altijd dynamische verkeer. Toeterend, zigzaggend, wie-het-eerst-afslaat-die-het-eerst-gaat: een vriendelijke chauffeur maakt hier geen schijn van kans. Onze Nikki Lauda is gelukkig van de andere slag. Opvallend is dat de lokale veiligheidsmaatregelen zich vooral hebben toegespitst op hoge drempels, die het verkeer af en toe laten afremmen. Nog steeds is het heel normaal om half (of helemaal) op de andere verkeershelft te rijden, als het ietwat druk is aan jouw kant. We tellen minimaal tien bijna-aanrijdingen, maar schadevrij komen we in de wijk van het kindertehuis. Natuurlijk moeten we het dan nog 8x vragen en circa 20minuten door de straatjes rijden, keren, achteruitrijden, etc komen we aan bij BalAnand.

Wat meteen opvalt: in ons hoofd was het veel groter! Het pleintje voor de deur, de entree, de kamer van de directeur, alles lijkt veel kleiner dan in onze herinneringen. En na een onwennig ontvangst (het lijkt wel of ze ons niet verwachtten), een glaasje Cola, een kort gesprekje, lopen we de trappen omhoog. Naar de derde verdieping waar we Pranoti een kleine tien jaar voor het eerst zagen... Het is veel rustiger, toen krioelden vele kinderen daar rond, nu lijkt het veel rustiger. De mevrouw die ons rondleidt, zegt dat dat komt door nieuwe wetten rond veiligheid (ook hier!), waardoor ze van circa 90 kinderen naar nu circa 50 kinderen zijn gegaan. We zien weer dezelfde beelden: baby's in oude ledikantjes, kinderen beetje doelloos rondlopend, weinig om zich te vermaken. We voelen beide emoties tegelijk: je zou ze zo veel meer gunnen en tegelijk weet je dat het veel slechter met deze kinderen zou kunnen gaan (Miss Sulu noemt dat later: we geven ze i.i.g. TLC, tender love and care).

Op de vierde verdieping (waar het klasje is), komen we Pranoti's favoriete verzorger tegen. Dat is een mooie ontmoeting. Ook de teacher, dezelfde als toen, begroet ons hartelijk. Ze bekijken de oude foto's die we mee hebben genomen. Pranoti zit lekker in het klasje en de daar aanwezige kinderen (vandaag leren ze een A schrijven) kijken hun ogen uit naar de grote didi (zus in hindi). Na een tijdje dalen we weer af en ontmoeten we weer de voormalig directrice (Sulu) die 32 jaar geleden dit huis is gestart. Pranoti heeft enkele vragen over haar verleden en haar tijd in het huis. Helaas heeft ze weinig extra info, wat we al dachten. We hebben het dikke dossier van Pranoti (dat er nog is!) in mogen zien en de politierapporten zijn in Sanskriet. Gelukkig kan iemand van de administratie dat lezen... Fijn is dat we alles hebben kunnen zien.

Het is ruim na zeven uur als we terug gaan. We maken de chauffeur wakker en in ruim een uur leggen we de twaalf kilometer af. Zo'n dag kost best veel energie en toch gaan we rond kwart voor negen even eten. Een mooi Indiaas buffet laat ons toch heerlijk smaken en moe gaan we naar boven, vol van een intense en spannende dag. Klaar voor een tweede Mumbai nacht.